راهنمای نوجوانان

بسیاری از نوجوانان و بزرگسالان دارای لکنت امیدوارند یا اعتقاد دارند به اینکه آنها روزی لکنت را متوقف خواهند کرد. بسیاری از آنها این موضوع را که لکنت می تواند یک مشکل باشد انکار می کنند یا اصلا وجود لکنت خودشان را رد می کنند. برای مثال از یک فرد دارای لکنت کلاس نهم سوال شد که وقتی که به دبیرستان می رود چگونه لکنت خودش را در آنجا مدیریت می-کند؟ مرد جوان پاسخ داد که ” من در دبیرستان لکنت نخواهم کرد”. این اعتقاد نتیجه دو دلیل است: امید یا انکار.
متاسفانه اکثر افرادی که لکنت آنها بهبود می یابد در دوران کودکی اولیه این اتفاق می افتد. برای مثال، اکثر افراد در سن 2 تا 4 سالگی شروع به لکنت می کنند، بنابراین اگر لکنت بخواهد بهبودی خود به خودی داشته باشد، معمولا تا 7 یا 8 سالگی بهبود می یابد. اگر شما تا سنین نوجوانی به لکنت کردن ادامه دهید، به احتمال زیاد تا بزرگسالی به لکنت ادامه خواهید داد.
اما خبر خوب این است که انتخاب های زیادی وجود دارد و انتخاب هایی در مدیریت کردن لکنت به صورت خلاقانه. به هر حال، ادامه اجتناب از مواجه شدن با لکنت به واسطه انکار یا امید یا اعتقاد به اینکه لکنت به سادگی از بین خواهد رفت منجر به بدتر شدن مشکلات ما یا بهتر نشدن آن می شود.

بسیاری از افراد دارای لکنت احساس تنها بودن یا جدا بودن از سایرین را در خود گسترش می دهند. در این نقطه از زندگی ، شما ممکن است خودتان را به عنوان تنها فردی که لکنت آشکار و قابل ملاحظه دارد، بشناسید. ممکن است لکنت خود را از دیگران به صورت بسیار زیرکانه پنهان کنید. اما سعی بر مخفی کردن لکنتتان از دنیا، ممکن است همه جنبه های زندگی شما را کنترل کند. دوستان، معلمان یا والدین شما ممکن است در مورد صحبت کردن درباره لکنت احساس راحتی نکنند، شما هم همین طور! این کار ممکن است احساسی شبیه به اینکه لکنت شرم آور است و باید مانند یک راز مخفی بماند را ایجاد کند. اما شما تنها نیستید. اکثر متخصصان بر سر این موضوع توافق دارند که نزدیک به 1 درصد از جمعیت دنیا لکنت دارند. این به این معنی است که نزدیک به 1 میلیون نفر در ایران و 67 میلیون نفر در جهان لکنت دارند.

با وجود اینکه اضطراب علت لکنت نیست، اضطراب ممکن است باعث شود لکنت ما در زمانهایی بدتر شود، مثل موقعیت های استرس زا مانند صحبت کردن با تلفن یا صحبت کردن جلوی جمعیت زیاد. یک واقعیت نا امید کننده در باره لکنت این است که وقتی ما می خواهیم کمتر لکنت کنیم، اغلب در پایان بیشتر لکنت خواهیم کرد. و وقتی ما به ترسیدن از لکنت ادامه ندهیم در پایان کمتر لکنت خواهیم کرد.

ما ممکن است علت دقیق لکنت را ندانیم، اما در مورد دو چیز مطمئن هستیم: لکنت تقصیر شما نیست، و لکنت تقصیر والدین شما هم نیست. لکنت یک شرایط فیزیکی و عصب شناختی است. لکنت بیماری شبیه سرماخوردگی نیست و در نتیجه رفتار بد والدین (یا تربیت بد والدین)، دوران کودکی پر استرس یا یک حادثه دردآور به وجود نمی آید. هیچکس انتخاب نمی کند که لکنت کند و هیچکس مقصر نیست.

همانطور که لکنت متغیر است، راهکارهای صحبت کردن و ابزارهایی که ما برای مدیریت لکنت استفاده می کنیم نیز متغیر است. بعضی روزها بدون توجه به این که چقدر ما سخت تلاش کردیم، شیوه های گفتاری خوب کار نمی کنند. در واقع، گاهی اوقات لکنت کردن، راحت تر از استفاده از شیوه های گفتاری است.
بعضی افراد از قبیل نزدیکان و بستگان و یا حتی بعضی از افراد بسیار خیرخواه، حتی گفتاردرمانگران ناآگاه، فکر می کنند که به خاطر اینکه شما می توانید گاهی لکنت خود را کنترل کنید، پس باید همیشه بتوانید آن را کنترل کنید. این اعتقاد هم غیر منطقی و هم نادرست است. اگر کسی از شما بخواهد و یا انتظار داشته باشد که 100 درصد روان صحبت کنید، صراحتا به او این پاسخ را بدهید که شما نباید هرگز در پرتاب آزاد بسکتبال توپی را از دست بدهید.

آیا شما تا کنون زمانی که دست خود را در کلاس بلند کرد ه اید یا اینکه در حالی که به خرید می¬روید آنچه را که قصد گفتنش را داشتید، تغییر داده اید؟ آیا شما تا کنون به دلیل ناخوشی در خانه مانده اید و به مدرسه نرفتید یا از پاسخ دادن به تلفن اجتناب کرده اید به دلیل اینکه نمی خواستید صحبت کنید؟ اگر شما هر یک از موارد بالا را انجام داده اید، شما به طور طبیعی، در حال واکنش نشان دادن به یک موقعیت خیلی سخت هستید. در این لحظه به نظر می رسد که هرچیزی به لکنت ترجیح داده می شود. اما واقعیت این است که شرمندگی ناشی از از دست دادن غرور خود، بسیار بدتر از شرمندگی ناشی از لکنت کردن است. گفتن آنچه که قصد گفتنش را دارید، هنگامی که می خواهید حرفی بزنید، مهم ترین چیز است. لکنت کردن در این مواقع مجاز است.

بعضی از افراد دارای لکنت ممکن است احساس کنند که آنها مجبورند با والدین، خانواده، دوستان و یا حتی غریبه ها بدون لکنت صحبت کنند. ریشه این اعتقاد این است که ما (افراد دارای لکنت) فکر می کنیم که باری بر روی دوش دیگران هستیم. و واقعیت این است که این اعتقاد اشتباه است. به عنوان افراد دارای لکنت، ما حق صحبت کردن داریم و صدای ما سزاوار شنیده شدن است. در حالی که ما مجبوریم از نظر اجتماعی تا آنجایی که می توانیم ارتباط موثر برقرار کنیم، شنوندگان ما هم از نظر اجتماعی باید به حق ما برای آزادی در مورد گفتار احترام بگذارند.

احساس شرمندگی در مورد لکنت طبیعی است. اما صحبت در مورد لکنت حق مردم است و باعث می شود وضعیت بهتر شود، نه بدتر. شما ممکن است از اینکه بسیاری از مردم می خواهند به حرف شما خیلی خوب گوش دهند و کمک کنند، غافل گیر شوید. با صحبت کردن با کسی که به او اعتماد دارید شروع کنید مثل والدین، خواهر و برادر معلم یا یک دوست. شما می توانید با افراد دیگر دارای لکنت از طریق درمانگرتان ملاقات کنید. می توانید از گفتاردرمانگرتان بخواهید که جلسات گروه درمانی را برنامه ریزی کند که شما بتوانید با دیگر افراد دارای لکنت آشنا شوید.

افراد دارای لکنت به اندازه افراد دیگر باهوش و توانا هستند. تاریخ پر از افراد با هوش، با استعداد و موفق دارای لکنت است مثل: وینستون چرچیل (فرمانده ارتش انگلستان در جنگ جهانی دوم) آلبرت انیشتن (برنده جایزه نوبل در فیزیک)، چارلز داروین ( دانشمندی که تئوری انتخاب طبیعی و سیر تکاملی را ارائه داد) و معاون رئیس جمهور آمریکا جو بایدن. و بسیاری افراد دیگر در ایران که کمتر شناخته شده اند ولی با وجود لکنت، تحصیلات عالی و شغل خوبی دارند و در کار و زندگی خود موفق هستند.